Vivimos nun país onde case o cento por cento da cidadanía cre que a corrupción está estendida e a clase política é unha carga e non unha solución.

Por iso nosa loita por defender os dereitos constitucionais dentro do Instituto armado e a defensa dos dereitos sindicais (Non se entendería a loita pola igualdade salarial sen o dereito de asociación) é a ejecución dentro da Garda Civil dos principios rectores que inspiran a nosa Carta Magna, apontoando o Estado de Dereito e a democracia no noso país.

Un coñecido escritor e xornalista italiano Leonardo Sciascia falecido no ano 1989 desvelou nunha rigorosa trama policíaca (O día da lechuza) os poderosos mecanismos de coerción e de exercicio do poder por parte da Mafia e dos Entes e organismos públicos locais a través da construción e das concesións municipais; e na súa última novela, "Unha historia sinxela", detalla de xeito complicado, pero breve, as relacións entre a Mafia, o narcotráfico e a corrupción, derivados á súa vez da súa íntima relación co poder político e económico. O xenial novelista siciliano mantiña que o Estado italiano non existía como tal. O sustento son os grupos de poder amparados na corrupción e nas técnicas políticas das castas dominantes, que como moi ben dixo un gran científico, aplicando a súa teoría á realidade político-social-económica :"O poder non se crea nin se destrúe, simplemente transfórmase" . Polemista empedernido, Sciascia afirmou: «Si non hai Estado, non hai razóns de Estado, salvemos pois a Aldo Mouro». O país transalpino non é tan alleo ao noso nos últimos 40 anos, senón máis ben o espello onde a dura realidade reflíctese de xeito implacable e demoledora.

Javier Cercas un extremeño emigrante afincado en Barcelona dános parte de resposta á transición española e a democracia desde 1975 na súa obra o " O impostor " ; sen esquecernos do falecido Rafal Chirbes dous grandes autores que coas súas novelas mostran a mentira na vida pública española nas últimas décadas..

Un país como España, onde case o 100 % da súa cidadanía cre que a corrupción está estendida por todo o aparello da Administración Pública do Estado e que os seus políticos, como xestores do interese público, son unha carga e non unha solución aos seus problemas, un país así, ten unha grave crise.

Nos últimos 40 anos de democracia, froito da transición dos anos 70 do século pasado consagrouse o triunfo da vanguardia económica financeira, cristalizada en plutocracia, cleptocracia, neoliberalismo de pelotazo, institucións e órganos do Estado contaminados pola corrupción, poder mediático subvencionado e servil; universidade morta e corrupta , partidos políticos , patronal e sindicatos mergullados nunha inmensa cloaca....

E aínda por riba de desgrazas o poder real do Estado está debilitado por 17 Virreinatos que conducen a España a un gravísimo problema económico, social, político, generacional, cultural e o máis triste e dolorosos; a unha posible secesión de partes do Estado. Coñecedores desta realidade, os nosos dirixentes dannos solucións inspiradas no gatopardismo: «Si queremos que todo siga como está, necesitamos que todo cambie».

A cidadanía do montón hastiada ,ao non poder aplicar a esta enfermidade terminal vigente na sociedade española ,o tratamento médico adecuado que é para todos os mortais o Dereito penal.; optou pola indiferenza e o estigma social contra os causantes desta situación, Pero ¡.Ollo ¡ a jurisdicción penal non nos escusa das nosas responsabilidades como cidadáns e demostra a debilidade do Estado de Dereito e da nosa democracia.. O gran perigo do Estado de Dereito é que sexa carcomido como un cancro nos seus alicerces fundamentais , algo que Italia e Méjico , saben algo diso.

A palabra Xustiza é, segundo a RAE: " O principio moral que leva a dar a cada un o que lle corresponde ou o que lle pertence ". A mesma Carta Magna no seu artigo primeiro indica como valores do noso ordenamiento xurídico son:,...a liberdade...a xustiza; para máis adiante apuntar no seu Titulo VIN que o Poder Xudicial é a pedra básica do noso Estado de Dereito. Pero xustiza para un común dos mortais é simplemente tomar a responsabilidade de erigirnos como os máximos creadores dunha existencia vital de convivencia para lograr unha sociedade máis habitable desde o profundo respecto á diversidad, á diferenza, á vida, á natureza e a nós mesmos.

Sendo xustos e realistas , como apelaba Jorge Luís Borges, xa de que só de nós depende, desde as pequenas accións xustas do día ao día, que España salga adiante ; para que a sociedade do noso país, evolucione a favor de asumir responsabilidades individuais e colectivas ;abandónese a desgana, a apatía, o cansazo, o medo ao futuro, a ansiedade que nos invade.

Xa o dixo clamente John F. Kenndy , o día do seu investidura, o día 20 Xaneiro 1961, nun dos grandes discursos da historia da humanidade. "Non preguntes o que o teu país pode facer por ti; pregunta o que ti podes facer polo teu país." Por iso nosa loita por defender os dereitos constitucionais dentro do Instituto armado e a defensa dos dereitos sindicais (Non se entendería a loita pola igualdade salarial sen o dereito de asociación) é a ejecución dentro da Garda Civil dos principios rectores que inspiran a nosa Carta Magna, apontoando o Estado de Dereito e a democracia no noso país.

O primeiro xerme do sindicalismo nas FSE que se deu a coñecer no noso país, naceu no 17 de Decembro do ano 1976, xunto a un grupo de policías, aínda aínda denominados armados e de vestidos de gris; nunha mítica e histórica manifestación en Madrid. A manifestación coñecida como a " da Seguridade Social" como pasou a denominarse; era a primeira acción reivindicativa de carácter sindical protagonizada por membros da Garda Civil e a Policía Armada; que significa o nacemento dunha corrente sindical e reivindicativa ; xa que os nosos compañeiros empezaban a organizarse para conseguir un modelo de seguridade democrático, e ao servizo da cidadanía. Os compañeiros expulsados xamais foron readmitidos nin se lles recoñeceu a súa xusta loita polas liberdades.

Si vólvense a ler con detenimiento as peticións reclamadas en 1976 en relación coas condicións laborais e profesionais dos Gardas Civís, nos sonrojaríamos. Encargados de tarefas tan delicadas e estimadas polo poder político, económico, e daquelas militar; con todo, aquelas condicións eran, duras, patéticas e de neo-esclavismo: soldos por baixo do salario mínimo interprofesional, xornadas que comprendían ata 24 horas de servizo, ausencia de vacacións e pago de horas extras, xubilación con importante merma de recursos económicos; e, un trato, en moitos casos indigno e humillante, na asistencia sanitaria militar obligatoria.( xa que careciamos de Seguridade Social)

Si o MFA (Movemento das Forzas Armadas), naceu primordialmente para defender intereses corporativistas das capitáns e suboficiales nas forzas armadas do veciño país luso;e, tamén para loitar pola democracia e terminar co Estado Novo. O Movemento Democrático na Garda Civil faría o mesmo na nosa patria , con certos matices, xa que a UMD deulle credibilidade democrática, confianza e respecto ao exército franquista ante a sociedade española .

O Movemento Democrático na Garda Civil, reivindicou e loito na transición democrática entre outras cousas, como algo tan simple como unha Seguridade Social na benemérita; algo que todos traballadores españois gozaban, e que os Gardas Civís non tiñamos; e fundamentalmente tamén, a reivindicación polos nosos dereitos constitucionais,- recoñecidos na Carta das Nacións Unidas ,-que como cidadáns máis deste país, negábanllenos ;e, perseguíallenos por defendelos.

Xa daquelas , na primeira década dos anos 70,o Xefe do Alto Estado Maior do Exército, Díaz Alegría, no seu libro "Ejercito e Sociedade";sinalaba dun xeito nítida, o que era a esfera militar e o que non cabía dentro dela; a orde pública e a seguridade cidadá.

Falar das orixes do movemento asociativo militante da Garda Civil nos anos 80 do século pasado,vai unido ás denuncias que realizabamos, os que daquelas eramos demócratas nas Forzas de Seguridade do Estado na Comunidade Autónoma do País Vasco e Navarra. Sen esquecernos do traballo desenvolvido polo compañeiro Manuel Rosa desde Sevilla para toda España.

O traballo e loita sindical , que desenvolvemos como sindicalistas- concretamente do SUGC-, era poñer en claro a toda a cidadanía española, que a loita contra a organización terrorista-ETA -non se debía de realizar mediante a guerra sucia por parte dos aparellos do Estado; xa que non era o mellor xeito, nin as máis idónea para terminar co terrorismo asasino de ETA. Senón todo o contrario, que era a mellor forma de darlle oxigeno e xustificación á citada banda asasina; para que puidese continuar nesa espiral de terror, máis tempo. (ao final tristemente 25 anos máis de sangue e morte)

A imaxe que da Garda Civil que transcendeu á opinión pública nas últimas décadas quedou reflectido na mítica película de Fred Zinnemann: " E chego o día da vinganza"; para terminar na serie "Fariña". Pasando por episodios e sucesos como, o 23-F, o Caso Almeria, Lasa e Zabala, Roldan nun intento de reflectir a España negra e a fomentada de guitarra e pandereta. Algo que o movemento democrático da GC foi o primeiro en denunciar estas situacións e en defender aos nosos compañeiros; a resposta dos nosos Mandos foi sempre a mesma expedientes e expulsións.

Pero para enmarcar seria nunha das faltas máis graves do meu expediente sancionador " a visita como Garda Civil ao Congreso dos Deputados"
Pero o que orixinou verdaderamente a miña separación do servizo definitiva da Garda Civil foi denunciar no seu día a entrevista celebrada en Lisboa o 24 de Xullo do ano 1990 entre o daquelas Xefe do Servizo Fiscal da Garda Civil " Arsenio Ayuso Soto ", e un tal Ramon Prado Bugallo -Sito Miñanco.- nese momento fuxido da xustiza e en "busca e captura" pola Audiencia Nacional. Que como dirixente do SUGC ,pedise explicacións públicas aos meus superiores ; nin máis nin menos que ante a TVE, o que supuxo o meu encarceramento, torturas, separación, perseguimiento da miña familia que acelero a morte prematura dos meus pais; e, o escarnio público e mediático ejemplarizante ante todos os meus compañeiros ; porque como mantiña daquelas o Estado Maior da Garda Civil ..."Sito Miñanco é un simple contrabandista de tabaco ".

Pero ao final farase xustiza e terállenos que readmitir , ao que subscribe e a todos os meus compañeiros; senón a Democracia española terá un problema grave que lle vai a ser moi difícil enderezarlo a futuras xeracións